Το σχολείο μας στέκεται σε αυτό το σημείο του Βόλου για πάνω από ενενήντα χρόνια και αντανακλά ένα μεγάλο μέρος της Ιστορίας της πόλης μας.
Το ταξίδι μας πίσω στο χρόνο ξεκινά…
1922. Στη θέση του σχολείου μας… ο πρώτος παιδικός σταθμός. Τον δημιούργησαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, ως μια λύση εξυπηρέτησής τους. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και η ανάγκη για εργασία έντονη. Δούλευαν νυχθημερόν για ένα κομμάτι ψωμί και πολλές φορές κάτω από ανθυγιεινές συνθήκες…
1938. Το κτήριο είχε πάρει τη σημερινή του μορφή. Υπεύθυνες για τη λειτουργία του ήταν οι ίδιες οι παιδαγωγοί, οι «δεσποινίδες» όπως τις αποκαλούσαν. Υπέγραφαν έγγραφα, έπαιρναν πρωτοβουλίες, χειρίζονταν την εκπαίδευση, την υγιεινή, τη ψυχαγωγία των παιδιών. Έδιναν όλη τους τη ψυχή και θυσίαζαν πολλές ώρες για εκείνα τα παιδιά που εξαιτίας των συνθηκών στερούνταν την αγκαλιά των γονέων τους και αναζητούσαν τη φροντίδα, τη ζεστασιά και τη θαλπωρή.
1940. Οι χαρούμενες παιδικές φωνές, τα γέλια, τα τραγούδια έπαψαν να ακούγονται. Ο χώρος έγινε Στρατηγείο των Ιταλών.
1943. Είναι η χρονολογία που οι ανάγκες μετέτρεψαν το χώρο σε νοσοκομείο. Στρατιώτες είχαν ανάγκη για περίθαλψη και βοήθεια.
1945. Το κτήριο έγινε και πάλι σχολείο και γέμισε παιδικές ψυχές. Μιλάμε πλέον για τον πρώτο Εθνικό Παιδικό Σταθμό. Τα δύσκολα αυτά χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, με την αυτοθυσία των «δεσποινίδων», ο σταθμός εξακολουθούσε να βοηθά τις εργαζόμενες μητέρες, προσφέροντάς τους ένα ασφαλές μέρος να εμπιστευτούν τα αγγελούδια τους. Το 1973 ιδρύθηκε Σωματείο, υπό την επωνυμία «Βρεφικός Σταθμός Βόλου» και αποτελούσε ίδρυμα κοινωνικής ωφέλειας προς το σκοπό προστασίας μητέρας και παιδιού.
Τα χρόνια περνούσαν… Για πάρα πολλά παιδιά το σχολείο αυτό αποτέλεσε μια «φωλιά» για να κουρνιάσουν, να μάθουν να «πετούν», για να ανοίξουν εντέλει τα φτερά τους και να πετάξουν για αλλού…
Παρά τις προσπάθειες όμως που καταβάλλονταν, με την πάροδο των χρόνων, είναι γεγονός ότι υπήρχαν όλο και περισσότερες δυσκολίες… Δυσκολίες που σιγά – σιγά οδηγούσαν το σχολείο προς το τέλος του. Η χαμηλή ποιότητα της εκπαίδευσης, η μείωση των παιδιών, το πλήθος των χρεών που είχαν συγκεντρωθεί και άλλα σοβαρά προβλήματα, δημιούργησαν μια απελπιστική κατάσταση. Ένα σχολείο με ιστορία, ένα από τα παλαιότερα κτίρια στο Βόλο, κινδύνεψε να γίνει παρελθόν.
Και φτάνουμε στο 1999, όπου το φιλανθρωπικό ίδρυμα διαλύεται και το σχολείο περνά στην αγκαλιά της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος.